Kërkimet arkeologjike të bëra në qytetitn e Sarandës, në vitet 1970, kanë bërë të mundur të nxirren në dritë fortifikimet që duken të jenë të periudhës bizantine, por që, me shumë gjasë, ndjekin trasenë e një rrethimi më të lashtë. Ato kufizojnë një zonë në formë pesëkëndshi që nis nga bregu dhe ngjitet mbi shpatin e kodrës ; ajo ka një gjatësi prej 850 m., përfshi edhe bregun e detit të pafortifikuar, dhe rrethon një sipërfaqe prej pesë hektarësh. Trashësia e murit është 2,40 deri 2,50 m.; ai është i ndërtuar me dy faqe të jashtëme me blloqe të përmasave të mëdha dhe mesatare, me emplekton qendror. Disa kulla e përforcojnë mbrojtjen, veçanërisht nga ana e veriut, ku ka katër tilla me 26-27 m. largësi nga njera-tjetra. Pikërisht në këtë mur rrethues, nga ana lindore, ka qenë gërmuar pjesërisht (nefi kryesor dhe nefi anësor i majtë) i një bazilike paleokristiane (shekujt V-VI pas Krishtit), nefi anësor i djathtë i së cilës mbetet i mbuluar nga një rrugë e qytetit të sotëm.
Kohët e fundit, disa kërkime të reja bënë të mundur të identifikoheshin rrënojat e një sinagoge më të herëshme (shekujt II-IV) (veçanërisht një mozaik), që kanë qenë ndërfutur në bazilikën kristiane. Disa rrënoja muri me teknikën opus incertum i përkasin me siguri këtij ndërtimi të parë. Bazilika vetë duket se ka qenë shkatërruar, pas një zjarri, para vitit 595, padyshim në momentin e dyndjeve sllave, të cilat sipas Kronikës së Monemvasisë, shkatërruan territorin e Epirus Vetus.