Mahmud Xhelaleddin Pasha, që më pas mori postin e Nazirit të Financave dhe të Punëve Publike, i paraqiti Sulltan Abdylhamidit një peticion mbi shkaqet e vdekjes së Sulltan Abdylazizit. Sipas deklarimit të Pervin Felek Hanëmes, që kishte dalë nga Pallati pas ngjarjes së Abdylazizit, dhe që ishte martuar me djalin e tij, Mynir Beun (më pas Pasha), Mahmud Xhelaleddin Pasha pohoi se Sulltan Abdylazizi nuk kishte kryer vetëvrasje, por e kishin vrarë.
Një gjykatë e jashtëzakonshme e drejtësisë u krijua nën kryesimin e Sururi Efendisë, kryetari i gjykatës së apelit, dhe anëtarët e saj ishin: Hristoforidhi Efendi, zv/Kryetari i kësaj gjykate, Emin Beu, një myhtedi (i konvertuar) gjerman, që ishte i njohur për ndershmërinë e tij, Tevfik Beu, Hysejin Beu dhe Tekavur Efendiu. Ish-Sulltani Murad dhe e ëma nuk u thirrën në gjyq në mesin e 15 të akuzuarve, ndërsa Nijaz Kallfa u fal për arsye se ishte grua. Myterxhim Ryshdi Pasha, që ndodhej në Manisa ku vuante dënimin e tij, u mor në pyetje në Izmir për shkak se ishte i sëmurë. Më i famshmi ndër të pandehurit, Mid'hat Pasha, pasi u dërgua në mërgim, zhvilloi takime zyrtare me zyrtarë në Britani dhe në pjesën kontinentale të Evropës, edhe pse ai nuk kishte asnjë fuqi zyrtare. Duke qenë se ai arriti të falej me ndërhyrjen e Britanisë, u emërua vali i Izmirit në vitin 1880. Pasi mësoi arsyen e mbledhjes së gjykatës, ai u largua fshehurazi nga shtëpia.e tij gjatë natës së 16/17 majit dhe u strehua në përfaqësinë e huaj më të afërt, në Konsullatën Franceze. Por, me urdhër të Ministrit të Punëve të Jashtme të Francës, ambasadori francez, Ch. Tissot, në Stamboll, i dërgoi një telegram Konsullit francez në Izmir dhe Mid'hat Pasha u largua nga Konsullata.
Pas tre ditë gjykimi, gjykata mori vendimin e dënimit të 10 të pandehurve, nga 15 persona që ishin nën akuzë, ku Mid'hat Pasha dhe Myterxhim Ryshdi Pasha morën dënimin me vdekje, dhe dy të tjerë u dënuan me burgim. Ky dënim u miratua nga Gjykata Supreme e Apelit dhe nga Zyra e Krye-Muftiut.
Por, Sulltan Abdylhamidi nuk ishte në favor të ekzekutimeve dhe i ndryshoi të gjitha dënimet me vdekje, në dënim me burgim. U vendos që këto dënime të zbatoheshin në Taif, vend drejt të cilit të dënuarit u transportuan në bordin e vaporit Izzedin.