Elbasani osman kishte tre hamame, të përmendura nga Evlia Çelebiu. Dy prej tyre vazhdojnë të ekzistojnë deri në ditët tona: ato janë banjat e përmendura në Salnamenë e vitit 1291 H (1874/75). Ato përshkruhen me pak fjalë nga Evlia, përshkrimi i të cilave, i pabotuar më parë në ndonjë gjuhë bashkëkohore, është si vijon:
“Eulogjia (fjalimi i lamtumirës) e hamameve, prehje e shpirtit. Janë bashkë tri banja që të rrëmbejnë zemrën. Njëri prej tyre është hamarni shumë i vjetër i Sinan Pashës, i vendosur brenda kështjellës në pjesën lindore, pas portës së kështjellës. Uji, ajri dhe struktura e kësaj banjoje janë shumë të këndshëm. Uji vjen nga jashtë dhe kalon nëpër një tubacion mbi hendekun e kështjellës. Më pas vjen çarshi Hamarny në qytet, jashtë mureve të kalasë (Taçra Varo§), një ndërtesë e këndshme me shërbyes dhe ndihmës të pastër, të thjeshtë dhe të dashur. Pastaj vjen (vend bosh në tekst)”.
Është e qartë se banja e Sinan Pashës brenda kështjellës është vepër e Sinan Pasha Boroviniçit, rreth viteve 1500. Ajo ka qenë ndërtuar brenda kështjellës, sepse në atë kohë i gjithë qyteti ishte akoma brenda mureve. Banja e dytë, çarshi Hamamy, ka qenë e ndërtuar në një zonë që u krijua gjatë shekullit XVI dhe XVII. Kurse, në lidhje më banjën e tretë nuk ishte e mundur të sigurohej ndonjë informacion.