Njëri nga skllevërit e osmanëve grabiti një shumë të madhe parash nga Thesari i Athinës dhe u arratis drejt Koronës, që shtrihej në jug të Moresë (Peloponezit) dhe që ishte nën zotërimin e Venedikut. Isa Beu, djali i Evrenos Beut, kërkoi që skllavi të kthehej së bashku me shumën e parave që kishte marrë, por venedikasit nuk pranuan ta kthenin skllavin me pretekstin se ai ishte i krishterë, duke mohuar kështu edhe vjedhjen. Pas këtij veprimi, osmanët e hapën ndaj Islamit qytetin Argos, që ishte nën simdimin venedikas dhe aneksuan tokat e tjera rreth Inebahtës (Lepantos). Në këtë mënyrë, filloi lufta osmano-venedikase, që zgjati 16 vjet (1463-1479). Në të vërtetë, kjo ngjarje ishte vetëm një pretekst për luftë. Shkaqet e vërteta ishin se Papa kishte nënshkruar një aleancë të re me fuqitë e krishtera kundër osmanëve dhe të krishterët e Evropës ishin marrë vesh me Bejlikun e Karamanogllut, si dhe me Uzim Hasanin, Padishahun e Akkojunllusë kundër osmanëve. Në këtë kontekst, mbreti i Himgarisë nënshkroi një traktat me Re-publikën e Venedikut më 12 Shtator 1463, në Petervaradin, si-pas të cilit venedikasit do f i sulmonin osmanët nga fronti detar i Moresë dhe Shqipërisë, ndërkohë që hungarezët do fi sulmo-nin ata nga Bosnja. Republika e Venedikut mori në shërbimin e saj Skënder Beun dhe e ndihmoi atë duke i dërguar ushtarë, para dhe municione. Mbreti i Himgarisë, Matjash Korveni, hyri në territorin e Bosnjës, por u largua shumë shpejt prej aty, pasi Mahmud Pasha iu afrua rajonit një vit më vonë. Pas kësaj, ushtria osmane duke lënë Bosnjën, marshoi drejt Moresë dhe hapi të gjitha qytezat e gadishullit ndaj Islamit. Në vitin 870/1466 Republika e Venedikut arriti të mbante vetëm disa kështjella në këtë rajon, të cilat i kishte në zotërim përpara luftës.