Hazreti Ademi është njeriu i parë dhe njëkohësisht edhe Profeti i Parë. Përgjatë gjithë historisë, Profetët iu dërgoheshin popujve për tiu bërë thirrje atyre që të jetonin sipas rregullave të përcaktuara nga Krijuesi. Në Kur'anin Fisnik, Ligjet e Natyrës quhen sunnetullah (mënyra e drejtimit të çështjeve nga Allahu). Islam do të thotë "nënshtrim" (ndaj urdhrave të Allahut, Krijuesit) dhe kushdo që i pranon këto parime është një "musliman" (i nënshtruar i vullnetit të Allahut, Krijuesit). Për këtë arsye, sipas Islamit, të gjithë Profetët, duke filluar nga Ademi dhe duke përfshirë Nuhim (Noen), Ibrahimin (Abra-hamin), Ejjubin (Jovih), Jakubin (Jakobin), Jusufin (Jozefin), Shuajbin, Musain (Mojsiun), Davudin (Davidin), Sulejmanin (Solomonin), Junusin (Jonah), Zekirijain (Zakarinë), Jahjanë (Gjonin), Isain (Jezusin) (Paqja qoftë me ta), iu dërguan në kohëra të ndryshme popujve, për ti drejtuar ata në Rrugën e Drejtë, dhe ata janë të gjithë muslimanë. Edhe Pejgamberi i Fundit, Muhammedi (Paqja qoftë me të), iu dërgua gjithë njerëzimit për t'i treguar Rrugën e Drejtë dhe t'i bënte thirrje ta ndiqnin atë. Edhe Kur'ani i drejtohet gjithë njerëzimit. Dhe ai që thotë: "Nuk ka zot tjetër veç Allahut dhe Muhammedi është i Dërguari i Tij", bëhet musliman sipas përkufizimit.
Ajo që quhet "krishterim", është shtrembëruar nga gjeneratat e'mëvonshme: gjuha e folur nga Jezusi (Paqja qoftë me të) ishtë aramaike. Nuk ka asnjë ungjill në gjuhën aramaike; ungjijtë më të hershëm janë shkruar në gjuhën hebraike, greqishten e lashtë dhe në latinisht. Për më tepër, shtrembërimi dhe plotësimi ishte kaq i rëndomtë, sa që numri i librave të cilat u quajtën "ungjij" arriti deri në 72. Në vitin 325 në Nike, këshilli i 319 "etërve" pranoi vetëm 4 prej tyre: sipas Mateut, sipas Markut, sipas Lukës, sipas Juhanas (Gjonit), për të mos përmendur këtu letrat që u shkruajtën nga dishepujt.
Ata që ndoqën fazën e parë dhanë mesazhin e shtrembëruar dhe u vëtëquajtën "të krishterë", dhe duke injoruar, dhe duke mos pranuar Mesazhin e Fundit u përpoqën të luftonin kundër tij ndër shekuj. Kjo ishte pika më tragjike në historinë e njerëzimit, veçanërisht për kohët moderne: "pavarësisht" krishterimit, qytetërimet perëndimore u krijuan pas periudhës së Rilindjes (që nuk ka të bëjë me krishterimin) dhe Reformimit (një lëvizje që u ngrit kundër autoritetit të kishës), dhe perëndimorët mashtrojnë veten, dhe përpiqen të mashtrojnë dhe të tjerët duke e quajtur këtë një civilizim "të krishterë", duke mos lejuar në këtë mënyrë krijimin e qetësisë shpirtërore të njerëzimit. Dilema e botës perëndimore dhe ndikimi që ushtron te popujt e tjerë është se, ekziston një lulëzim i madh material dhe një entitet i vogël shpirtëror që i skicon ngjarjet, politikën, çështjet.shoqërore etj., pa i zgjidhur problemet "njerëzore"; qenia njerëzore është e "humbur" në civilizimin bashkëkohor!
Duke qenë tërësish me tru të shpëlarë nga priftërinjtë e këtij "mesazhi të shtrembëruar paraprak" dhe duke paragjy- kuar fazën e re, dhe përfundimtare të Mesazhit, gjatë fushatave të Kryqëzatave, evropianët pushtuan Jerusalemin dhe disa pjesë të Biladu'sh-Shamit (Sirisë). Kur Salahu'd Din el-Ejjubi (Saladini) i rihapi më pas këto zona ndaj Mesazhit të Fundit Hyjnor, Islamit, Kryqtarët u vendosën në ishullin e Rodosit. Djem të rinj që vinin nga çdo anë e Evropës, hynë në radhët e urdhrit ushtarako-religjioz të Shën Xhonit, dhe kjo hordhi fanatike, fundamentaliste dhe mendjeshkurtër u quajt Urdhri i Kalorësve të Shën Xhonit. Si plaçkitës të stërvitur jashtëzakonisht mirë, ata sulmonin anijet dhe tokat e muslimanëve nga baza e tyre në ishullin e Rodosit. Kur Javuz Sulltan Selimi bëri të ditur qëllimin e tij për të risulmuar Iranin, në mënyrë që të shfaroste një herë e përgjithmonë nga ky vend shiitët, ulemaja i kujtuan atij se "do të ishte më mirë të hapte një fshat të krishterë dhe të drejtonte popullsinë e tij ndaj Islamit, sesa të përpiqej të merrte një vend kaq të madh". Edhe administrata e nxiti Sulltan Selimin të hapte ishullin e Rodosit ndaj Islamit, por ai iu përgjigj: "Unë dëshiroj të hap sa më shumë vende ndaj Islamit, ndërsa juve dëshironi që unë të kap disa çerdhe hajdutësh." Pra, prijësi musliman i shikonte këta njerëz që vetëquheshin "Kalorës të Shën Xhonit" vetëm si hajdutë plaçkitës.