Kulla e mirëmajtur e Sahatit në Elbasan është ndërtuar mbi kullën e parafundit të mureve të kështjellës në anën jugore, me pamje nga juglindja. Kulla është ndoshta më e lata dhe, në gjëndjen e saj aktuale, është ndër më të rejat në vend. Ajo ngrihet mbi një bazë katrore të ndërtuar me blloqe të lëmuar prej guri gëlqeror, por vazhdon lart me një muraturë prej çaklli dhe gurë kave, me sipërfaqe prej suvaje të lëmuar. Tri pilastra të rrafshëta zgjaten lart dhe ndajnë murin në dy rripa vertikalë të barabartë me njëri-tjetrin. Kulla mbaron me dy vrima të mëdha kumbuese në secilën prej katër faqeve, duke përfunduar të gjitha me një tambur trekëndor. Poshtë vrimave kumbuese ndodhen katër orë të mëdha. E tërë kulla është ndërtuar në përputhje me arkitekturën e fundit të shekullit XIX dhe si njedhojë është tipike për periudhën e vonë osmane të reformës dhe ndryshimeve. Kulla e Sahatit të Elbasanit është pasuese e një kulle më të vjetër në të njëjtin vend. Sulejman Dashi, i cili ka mbledhur informacion mbi kullat e sahatit në Shqipëri, e konsideron kullën e vjetër si një ndërtim të fillimit të shekullit XVII, por nuk jep referenca. Evlia Çelebiu e ka përshkruar atë në vitin 1670. Ai ka theksuar: “Afer kësaj xhamie (xhamisë së Mehmedit II mbi portën e Pazarit), ndodhet një kullë e lartë Sahati. Ajo është një ndërtesë shumë e bukur dhe ka katër orë, të cilave nuk u lëviz as minuti dhe as sekondi. Të gjithë Bilalët ecin me kohën e kësaj kulle.
Konsulli Georg von Hahn, ka theksuar në vitet 1840, se kulla është shkatërruar nga zjarri aty afer vitit të vdekjes së Mahmudit II (1839). Ora kullës ka ardhur nga Trieste. Kjo kullë duhet të jetë shkatërruar përsëri.
Historia e rindërtimit të fundit të kullës tregohet në një mbishkrim në turqishten osmane, e shkruar në pesë bejte (çifte), mbi një pllakë të vogël prej mermeri (36cm me 27cm). Mbishkrimi ndodhet mbi derën që të çon në kullë, në pjesën jugore me pamje nga çarshia. Ai është i rrethuar nga dy pllaka prej guri gëlqeror të një përmase të njëjtë, në të cilat ndodhet një “pasqyrë”, e zbukuruar me një hark të shtrirë. Në pllakën e majtë të mbishkrimit osmanisht shkruhet viti 1899 me shifra si dhe fjalët:
“Mestr Ilo, Selo Luko” (Mjeshtri Ilo nga fshati Luko) (me gërma të vjetra sllave). Guri në të djathtë të tekstit në osmanisht duket se është përcaktuar për një tekst në greqisht, i cili për një arsye apo për një tjetër, nuk është bërë. Në periudhat e vona osmane shqipja nuk është përdorur si një gjuhë e njohur në mënyrë zyrtare. Sllavishtja (slavonian) flitej në fshatrat përreth Korçës dhe Pogradecit, në lindje të Elbasanit dhe në të kaluarën ka qenë shumë më e përdorur. Greqishtja njihej thuajse shumë mirë në Elbasan dhe pjesa më e madhe e regjistrimeve të esnafeve të Elbasanit bëheshin në atë gjuhë. (56) Teksti në osmanisht, i pabotuar, është i dallueshëm në një mjedis të tillë. Ai është konceptuar si një hezek tetrametrik (v—/v—/v—/v) dhe është kaligrafuar me shumë zotësi me gërma të ngjeshura, por të realizuara shumë mirë. I krahasuar me një cilësi të tillë, teksti i vjetër në sllavisht është i papërpunuar. Teksti në osmanisht është si më poshtë:
Metrum: Hezek v—/v—/v—/v—
la) Jehintah-y cihan abdu’l-hamid han-y keremferma
b) yapyldy saye-o lutfynda i|bu saat-i ziba
2a) hamiyet ehli cumle elbajanyn etdiler himmet
b) bu ho| evkatniima-y dilnif i kyldylar ihya
3a) delalet cehd ii ikdam u cinayet etdi akif beg
b) hiida ecr ii mukafatyn vere diinya ve ma-fiha