Pas vdekjes së Shahut të Iranit, Tahmasbit, filloi lufta për pushtet që do të përfundonte me ardhjen në fron të djalit të tij, Ismailit II. Duke deklaruar se ishte sunnit, Ismaili vrau një numër të madh shehzadesh dhe fisnikësh shiitë. Megjithatë, Hudabendit, shehzadës pothuajse të verbër iu fal jeta për arsye mëshire. Ismaili II shkeli traktatin e paqes që ishte vendosur midis babait të tij dhe Devletit Osman. Ai siguroi përkrahjen nga disa bejlerë në Anadollin Lindor, por vdiq ose u vra në vitin 985/1577, dhe periudha e pasuesit të tij ekstravagant, Hudabende, u karakterizua nga trazira dhe shqetësime të shumta në Iran. Hursrev Pasha, Bejlerbeu osman i Erzurumit, i bëri thirrje Stamboliit, se ky ishte një çast i volitshëm për të bërë përpjekje për të aneksuar disa pjesë të Iranit. Në këtë mënyrë, Llalla Mustafa Pasha marshoi drejt Iranit në vitin 985/1577, e mposhti ushtrinë iraniane në Betejën e Çëlldërit dhe kapi rob një sërë fisnikësh dhe zyrtarësh safevitë. Më pas, në vitin 986/1578, ai përparoi dhe mori Tiflisin (Tbilisin) dhe Shirvanin, ndërkohë që Ozdemirogllu (Ozdemiroglu) Osman Pasha mori Dagestanin (Dagistan). Ferhad Pasha mori Revanin në vitin 991/1583 dhe ushtria osmane vazhdoi fushatën e saj nën drejtimin e Ozdemirogllu Osman Pashait, derisa mori kryeqytetin Tebriz në vitin 922/1584. Ndërkohë që Abbas Mirza (sundoi në vitet 1587-1629) mori fronin si Shah, uzbekët sunnitë sulmuan Iranin nga Lindja. Duke u përballur me një sërë disfatash turpëruese, Irani më në fund u detyrua të lidhte një traktat paqeje me Devletin Osman në vitin 998/1590. Sipas Traktatit të Stambollit, Azerbajxhani do të qëndronte nën sundimin osman dhe Shahu garantoi se do të ndalte fushatën e abuzimeve, dhe ofendimeve ndaj Hazreti Ebu Bekrit, Hazreti Omerit dhe Hazret Aishes (r. anhum).