Traktati i vitit 1830 përcaktoi kufijtë osmano-greke, por një shoqatë e fshehtë, Ethniki Etaria, organizoi një sulm të armatosur, në vitin 1897, kundër postblloqeve osmane në Thesali dhe në Maqedoni. Edhe pse ishte më e fuqishme se flota osmane, flota greke nuk arriti të pushtonte ishujt e Detit Egje. Trupat greke nën komandën e Kostandinit, vëllait të mbretit, luftuan kundër forcave osmane nën drejtimin e Myshir (Mareshal) Ed'hem Pasha, por ata pësuan disa herë humbje, dhe me fitoren e Domekes (Ddmeke) më 17 maj 1897, rruga drejt Athinës mbeti e hapur për ushtrinë osmahe. Në fakt, ajo do të hynte në Athinë, nëse Cari i Rusisë nuk do fi kishte bërë një kërkesë personale Sulltan Abdylhamidit, për të ndaluar operacionet ushtarake. Edhe fuqitë e tjera evropiane kishin të njëjtën kërkesë për qeverinë osmane. Armëpushimi u shpall më 20 maj 1897 dhe u ndoq nga një traktat paqeje më 13 nëntor 1897. Devleti Osman aneksoi disa pika strategjike në kufirin me Thesalinë dhe grekët u detyruan të paguanin një shumë prej 100.000.000 frangash si dëmshpërblim lufte.
Edhe pse të mundur në fushën e betejës, grekët vazhduan të pretendonin se Kreta i përkiste Greqisë, (faktikisht, Devleti Osman e kishte marrë Kretën nga venedikasit, jo nga grekët) dhe ata u përkrahën në këtë pretendim edhe nga fuqitë evropiane. Për shkak të disa problemeve në Kretë, administrata e saj e brendshme u la në dorën e disa drejtuesve lokalë, në vitin 1897. Princi Jorgji mbërriti në ishull në 21 dhjetor 1898 dhe mori pushtetin mbi të. Në teori, Kreta ishte nën sovranitetin osman, edhe pse nuk kishte asnjë dokument që e konfirmonte këtë sovranitet. Një parlament themelues u mblodh në vitin 1899 dhe një komitet i përbërë nga 5 anëtarë u caktua të ndihmonte princin. Pjesa më e madhe e popullsisë muslimane emigroi nga ishulli drejt Anadollit. Në këtë mënyrë, nëpërmjet një sërë kurthesh dhe intrigash, Kreta filloi gradualisht të krishterizohej.