Fushata e muslimanëve kundër Polonisë u drejtua nga vetë sulltani dhe nga Hani i Krimesë, Xhanëbek Gëraji (1610-1623), ndërsa ushtria polake ishte nën komandën e djalit të mbretit. Megjithatë, kjo fushatë nuk pati sukses të plotë, për shkak të mosmarrëveshjeve të ashpra midis sulltanit dhe ushtarëve jeni-çerë. Sulltan Osmani II mendonte se ishte e nevojshme të bëhej një rinovim në radhët e ushtrisë, madje edhe të zëvendësohej e tëra nga një trupë e re ushtarake. Por jeniçerët mendonin se sulltani i ri, që ishte nën ndikimin e një eunuku të zi nga Haremi, ishte përgjegjës për situatën në përkeqësim. Sylejman Agai, eunuku, dhe Omer Efendiu (1623-1625), mësuesi i sulltanit, e kishin nxitur atë të krijonte një ushtri krejtësisht të re të përbërë nga ushtarë të përgatitur në Egjipt, Siri dhe Anadoll, dhe të nisej nga Stambolli për pelegrinazh. Shejhulislam Esad Efendiu, vjehrri i sulltanit lëshoi një fetva (mendim ligjor dhe leje) që e lironte sulltanin nga kryerja e pelegrinazhit atë vit, me qëllim që të qëndronte në kryeqytet për të vendosur drejtësinë.
Mjeshtri shumë i nderuar shpirtëror në atë kohë, Shejhu Aziz Mahmud Hydai, kishte të njëjtin mendim për këtë çështje, por sulltani i shpërfill këto fetva dhe vendosi të vazhdonte planin e tij të pelegrinazhit.
Jeniçerët dhe spahinjtë e kundërshtuan vendimin e sulltanit, për të shkuar në pelegrinazh, në një kohë të vështirë kur armiku ishte tek porta. Ata u mblodhën në Sheshin Sulltan Ahmed, u njoftuan për fetvan nëpërmjet Shejhulislamit që mbështeste qëndrimin e tyre, dhe kërkuan një dënim të rëndë për ata që e drejtonin sulltanin në rrugë të gabuar. Ata kërkuan, në veçanti, që Sylejman Agai, përgjegjësi i Haremit, të shkarkohej nga detyra dhe të dërgohej në mërgim. Kur sulltani i kundërshtoi këto kërkesa të tyre, ata ngulmuan dhe më tepër, duke kërkuar dhe ekzekutimin e sadrazamit Dilaver Pasha, Defterdarit, Omer Efendiut dhe Sylejman Agait. Ata dërguan një grup studiuesish për të diskutuar çështjen e tyre me sulltanin, por ai i mbajti ata në pallatin e tij. Për këtë arsye, ushtarët filluan një rebelim të hapur kundër tij, hynë në pallatin e sulltanit dhe vendosën me forcë Mustafain si sulltan. Për pasojë, sulltan Osmani II u detyrua t'i dorëzonte Sylejman Again dhe Dilaver Pashanë, por ushtarakët nga ana e tyre e detyruan ulemanë ti betoheshin për besnikëri Mustafait. Osmani II u strehua tek ata ushtarë jeniçerë që kishin marrë përsipër ta mbronin dhe ti shpëtonin jetën, por, që i kishin bërë të qartë në të njëjtën kohë se nuk do ta pranonin më atë si Halif. Por, të nxitur nga sadrazami i ri, Davut Pasha, i cili shikonte te sulltani i rrëzuar nga froni një rrezik të mundshëm për vetveten, disa nga jeniçerët e vranë Genç Osmanin në vitin 1031/1622.