Në atë kohë në Evropë kishte filluar të hidhte hapat e parë çështja kombëtare që kishte filluar të përdorej për të nxitur popullsinë osmane jomuslimane, kundër qeverisë së tyre.
Nacionalizmi është përshkruar si një "doktrinë e shpikur në Evropë, në fillim të shekullit të 19-të" që "konsideron se njerëzimi në mënyrë të natyrshme ndahet në kombe, dhe kombet dallohen nga disa karakteristika të përcaktuara, dhe se lloji i vetëm legjitim i qeverisë, është vetëqeverisje kombëtare." Kjo doktrinë u përdor nga evropianët për të bashkuar Gjermaninë dhe Italinë, dhe për të shpërbërë Devletin Osman, që përfshinte një numër të madh komunitetesh. Megjithatë, nacionalizmi mbetej një doktrinë politike dhe nuk kishte rëndësi nëse ishte një realitet objektiv apo jo. Benito Musolini ka thënë për këtë doktrinë: "Ne kemi krjuar mitin tonë. Miti është besim, është një pasion. Nuk është e nevojshme që të jetë një realitet. Është një realitet për faktin që është një e mirë, një shpresë, një besim që nxit. Miti ynë është Kombi, miti ynë është madhështia e Kombit! Dhe për këtë mit, për këtë madhështi, në të cilën ne dëshirojmë të ndryshojmë realitetin e plotë, ne do t'i nënshtrojmë të gjithë të tjerët.
Deri në fund të shekullit të 18-të, motivi dominues në Evropë si dhe në territorin osman ishte besimi: bota e krishterë për të parin, dhe Islami për këtë të fundit. Nacionalizmi u shfaq për të krijuar e një teori të veçantë të legjitimitetit politik. "Edhe pse ishte një rrjedhojë e ideve të mëparshme, kjo teori u zhvillua më tepër gjatë periudhës së zhunnshme të luftërave revoludonare franceze, mes viteve 1789 dhe 1815, si një alter-nativë e re ndaj mënyrave mbizotëruese të mendimit, që e bazonin autoritetin e qeverisë në traditën, të drejtën hyjnore apo në ligjin natyror." Fuqitë evropiane e shfrytëzuan në mënyrë perfekte këtë doktrinë të re, për të shpërbërë Devletin Osman, duke nxitur fillimisht rajën e tij jomuslimane, dhe më pas, sidomos gjatë Luftës së Parë Botërore, edhe rajën e tij muslimane.
Rusët nxitën popullsinë greke dhe popuj të tjerë jomusli-manë në Evropë për të ngritur krye kundër sundimit osman. Kryengritjet dhe rebelimet filluan në Vllahi dhe më pas u përhapën në More në vitin 1236/1821. Kryengriljet në Vllahi u nënshtruan lehtësisht, por ato morën përmasa të rrezikshme në More, ku priftërinjtë luajtën një rol aktiv në nxitjen e dhunës. Popullsia greke në More kishte mbështetur Tepedelenli Ali Pasha (Tepelena). Por, Halet Efendiu, myhyrdari i Sulltan Mahmudit II u inatos me Tepedelenli Ali Pashanë, pasi ai nuk i dërgonte më dhuratat që i dërgonte më parë. Përveç kësaj, Halet Efendiu kishte shërbyer për dinjitarët grekë në Stamboll dhe kishte qenë një myrebbi i fëmijëve të tyre.
Personi që nxiti, organizoi dhe drejtoi revoltat ishte Aleksandër. Ipsilanti, asistent personal ushtarak i Carit të Rusisë. Një shoqëri e fshehtë e quajtur Etniki Eterja, nën drejti-min e Ipsilantit, kishte përgjegjësinë për nxitjen e kryengritjeve. Kjo shoqëri ishte themeluar në Odesë në vitin 1814, me pretekst përhapjen e arsimimit ndër të krishterët që jetonin brenda territorit osman. Objektivi i vërtetë i saj ishte të ringjallte Perandorinë nën drejtimin e Patriarkut Ortodoks të Stambollit.
Tepedelenli Ali Pasha mori informacione për përgatitjet e kryengritësve grekë në More dhe siguroi një letër që anëtarët e komitetit i dërgonin Despotit të Janjas. Ai thirri despotin dhe i dha atij këtë letër që i kishte rënë në dorë dhe i kërkoi atij ta lexonte. Despoti vdiq në çast nga tronditja dhe frika që pësoi.
Tepedelenli Ali Pasha njoftoi Stambollin për këtë situatë, por Halet Efendiu dërgoi në More, për të hetuar mbi situatën, Nikola Moruzin, që ishte një përkthyes i divanit, si dhe një anëtar i shoqatës Etniki Eterja. Natyrisht, Nikola Moruzi raportoi se raja e Rumelisë ishte besnike ndaj Devletit. Për këtë arsye, u vendos që Tepedelenli Ali Pasha të ndëshkohej. Në këtë mënyrë Tepedelenli Ali Pasha u nxit deri në rebelim, nëpërmjet intrigave të Halet Efendiut dhe Hurshid Pasha u nis kundër tij.
Kryengritjet në Vllahi u shtypën lehtësisht dhe Aleksandër Ipsilanti u strehua në Austri. Cari rus e kritikoi lëvizjen e kryengritjeve.
Por, situata në More arriti në përmasa të rrezikshme për shkak të priftërinjve, të cilët kishin marrë një rol aktiv në nxitjen e dhunës. Patriarku Ortodoks Rum, në Stamboll, ishte një anëtar me ndikim i shoqatës Etniki Eterja, por pas kritikës së Carit të Rusisë ndaj kryengritjeve, ai u frikësua dhe publikoi një deklaratë që i fajësonte ata që këmbëngulnin për këtë krye-ngritje. Kjo deklaratë pati disa ndikime në Stamboll dhe Rumeli, por nuk pati asnjë ndikim në More. Halet Efendiu, që vazhdimisht i udhëzonte keq sulltanin dhe sadrazamin, u dër-gua në Konja ku dhe u ekzekutua. "Sipas letrave të siguruara ishte e qartë se Patriarkati i Stambollit, dhe priftërinjtë në fshat, ishin të përfshirë në këto kryengritje dhe ata u ekzekutuan, gjithashtu edhe vezirët, zyrtarët e lartë u dërguan në ishujt dhe në zonat bregdetare." Kryepeshkopi Ortodoks rum (grek) Grigorios në Stamboll, duke qenë anëtar i rajës osmane, u dënua për tradhti me ekzekutim, në vitin 1236/1821, një rast ky për të cilin edhe në ditët e sotme asnjë shtet nuk do të hezitonte për të vepruar në të njëjtën mënyrë. Edhe në ditët e sotme, rumët (grekët) e mbajnë të mbyllur fort derën ku ai u var në Stamboll, për ti kujtuar fëmijët e tyre për këtë incident sa herë që ata shkojnë për të zbatuar detyrat e tyre fetare, si dhe për tiu përcjellë atyre një ndjenjë urrejtje ndaj vendit, në të cilin ata jetojnë dhe gëzojnë të drejta të plota si qytetarë.
Për shkak të faktit që filozofia greke është një nga tre elementet e kulturës evropianë, rumët (grekët të cilët "mendohet" se janë pasardhës të grekëve të lashtë, që në fakt është vetëm një mit) janë simpatizuar në Evropë, dhe për këtë arsye, Koloneli Favje (Fabvier) shërbeu në ushtrinë e Napoleonit, dhe Lord Bajroni (Byron) ishte një ndër kryengritësit në More.
Devleti Osman ishte i paaftë për të nënshtruar kryengritjen në More; forcat jeniçere nuk ishin të afta dhe përpjekja për të krijuar një ushtri të re rezultoi e pasuksesshme. Për këtë arsye u kërkua ndihma e valiut të Egjiptit, Muhammed Ali Pashait. Djali i tij, Ibrahim Pasha, u emërua vali i Moresë me autoritet të plotë, dhe valiu i Vidinit, Reshid Pasha, u emërua, gjithashtu, si Bejlerbej i Rumelisë dhe Serasker (Kryekomandant) dhe iu dha përgjegjësi, dhe autoritet i plotë për të bashkëpunuar më Ibrahim Pashanë. Ibrahim Pasha përparoi nga jugu i Moresë, me forca tëstërvitura mirë nga Egjipti, dhe rimori shumë vende të zaptuara nga kryengritësit. Reshid Pasha përparoi nga veriu dhe e rrethoi kështjellën e Mosologjit, që ishte një kështjellë shumë e fortë, dhe që merrte përforcime nga deti, dhe për paso-jë ishte shumë e vështirë të merrej. Më pas, në bashkëpunim me Kapudan-ë Derja, Hysrev Pashanë dhe Ibrahim Pashait ky bastion i fundit i kryengritësve u nënshtrua në vitin 1241/1826.
Politika ruse, gjatë periudhës së Carit Nikolla I, ishte e përqendruar në shkatërrimin e Devletit Osman. Faktikisht, kjo politikë ishte një linjë vazhdimësie e zgjerimit rus. Nacionalizmi" filloi të përhapej në radhët e rajës së krishterë të Devletit Osman dhe Cari Nikolla zuri vendin në boshtin e ngjarjeve që do të vijonin më pas, në mënyrë të drejtpërdrejtë ose jo.
Pas shfuqizimit të trupave jeniçere, Devleti Osman kishte mbetur pothuajse pa forca ushtarake dhe Cari Nikolla I, që dëshironte të përfitonte nga kjo situatë për të shkatërruar osmanët, në mënyrë që të merrte në zotërim Ballkanin, Ngushticat dhe Anadollin, filloi përgatitjet për luftë. Ndërkohë, fuqitë evropiane vendosën që t i jepnin fund sundimit osman në Greqi dhe ta shpallnin atë shtet. Flota franceze dhe ajo britanike u dërguan në Mesdhe për të ushtruar presion ndaj Devletit Osman. Edhe cari rus, Nikolla I, dërgoi flotën e tij.
Guvematori i Egjiptit Osman, Muhammed Ali Pasha, duke qenë se dëshironte të fitonte pavarësinë, kishte pozicio-nuar flotën e tij në brigjet e Moresë. Forcat kryengritëse greke u shtypën dhe kështjellat u rimorën nga duart e tyre, duke lënë vetëm disa grupe luftëtarësh në male. Në Dhulka'de 1242/5 qershor 1827, forcat muslimane morën Athinën, edhe pse grekët patën ndihmën e forcave evropiane.
Britanikëve nuk u pëlqente prania e Muhammed Ali Pashait në Mesdheun Lindor. Për ta ishte më e favorshme prania e një force të dobët osmane dhe e një Greqie të vogël në Mesdheun Lindor. Rusët dhe britanikët u takuan në Shën Petërburg, me pretekstin se do të diskutonin mënyrën për t'iu dhënë fund veprimeve të padrejta të Ibrahim Pashait në More, dhe nënshkruan, dhe një protokoll më 4 prill 1827, sipas të cilit Greqia duhet të ishte një shtet autonom që do fi paguante tagër Devletit Osman, dhe se turqit duhet të largoheshin nga ky vend. Ky ishte hapi i parë drejt pavarësisë së Greqisë. Ky protokoll iu njoftua Austrisë, Prusisë dhe Francës. Austria e refuzoi, për arsye se nxiste nacionalizmin dhe duke qenë se Austria ishte perandori që kishte nën sundim disa grupe të popullsisë, nuk mtmd të ishte në favor të këtij protokolli. Nga ana tjetër, ishte i suksesshëm për Rusinë, ndërkohë që edhe Prusia e refuzoi.
Mirëpo, Franca njoftoi se ajo ishte në favor, duke pasur për qëllim prishjen dhe shkëputjen nga Lidhja e Shenjtë, që ishte themeluar në vitin 1815 kundër saj. Në këtë mënyrë, Britania, Rusia dhe Franca nënshkruan Traktatin e Londrës më 6 korrik 1827. Sipas këtij traktati, nëse osmanët do të pranonin Traktatin e Shën Petërburgut, do të kishte një armëpushim midis tyre dhe kryengritësve të Greqisë, dhe më pas, do të themelohej shteti Grek. Në rastin e kundërt, këto tri fuqi do fi ndihmonin kryengritësit e Greqisë dhe do të ushtronin presion ndaj osmanëve.
Devleti Osman nuk e pranoi Traktatin e Londrës, pasi e shikonte atë si një ndërhyrje në çështjet e brendshme të tij. Për pasojë, flotat e tre superfuqive bllokuan në Navarin flotën osmane dhe atë egjiptiane.106 Këto tre fuqi i kërkuan Muhammed Ali Pashait të tërhiqej, por ai iu përgjigj se tërheqja e tij ishte në varësi të asgjësimit të flotës osmane, pasi vetëm në atë rast ai do të kishte një justifikim të tërhiqej, sepse forcat e tij do të gjendeshin në pozitë të vështirë, ngase do të ishte prerë rruga për kthimin e tyre. Admiralët e flotës franceze, britanike dhe ruse i dhanë një ultimatum Ibrahim Pashait, duke i kërkuar tërheqjen e flotës Osmane dhe egjiptiane, si dhe tërheqjen e forcave muslimane nga Morea. Pas refuzimit të këtij ultima-tumi, forcat e bashkuara detare britanike-franceze-ruse hynë në Navarin, me pretekstin për të trembur Ibrahim Pashanë, por që në të vërtetë kishin për qëllim shkatërrimin e flotës muslimane. Ata i përmbytën anijet e flotës osmane dhe egjiptiane më 20 nëntor 1827.
Kjo ngjarje e ndryshoi krejtësisht situatën: forcat musli-mane, që ishin në More, u gjendën në pozicionin e humbësve të betejës. Populli në Evropë e festoi ngjarjen në Navarin me gë-zim të madh; aleanca që u organizua kundër prirjeve nado-naliste dhe projekti i Rusisë për një Lidhje të Shenjtë u shpërbë. Sipas Mettemihut: "Me ngjarjet në Navarin filloi dhe një erë e re për historinë." Populli musliman i Devletit Osman e shikonte këtë ngjaije si një luftë Kryqëzate.
Në vitin 1243/1828, forcat aleate shpallën pavarësinë e Greqisë.109 Ashtu siç mund të pritej, Devleti Osman nuk pranoi ta njihte këtë veprim, ndërsa rusët e morën këtë kundërshtim si një justifikim për fu hedhur në sulm kundër tyre në vitin 1828. Duke qenë se këta të fimdit nuk ishin të përgatitur për luftë, ushtria ruse avancoi shumë shpejt përmes Rumelisë. Nga ana tjetër, arriti të merrte në frontin lindor kështjellën e Ahëskas dhe të Karsit, ndërsa Edreneja, në pjesën evropiane, ra në duart e tyre në vitin 1245/1829. Në këtë mënyrë, Devleti Osman u detyrua të nënshkruante Traktatin e Edrenesë në vitin 1245/1829, sipas të cilit i dorëzoi Rusisë, Ahëskën dhe Kirkasian dhe njohu pavarësinë e Greqisë, që në atë kohë përfshinte vetëm Gadishullin e Moresë.
Ndërkohë, Muhammed Ali Pasha i Egjiptit sulmoi Biladu'sh-Shamin (ajo që në ditët e sotme quhet Siri), duke kërcënuar autoritetin osman në këtë vend. Trupat osmane u dërguan në luftë kundër forcave egjiptiane, por ata pësuan disfatë në betejën e Akkasë dhe Konjas. Sulltan Mahmudi II dërgoi një ushtri tjetër nën drejtimin e Hafëz Pashait që u mund sërish nga ushtria e stërvitur mirë egjiptiane, në betejën e Nizipit, në vitin 1258/1839. Ndoshta ishte edhe një fat për Sulltan Mahmudin II, i cili ndërroi jetë në Stamboll, para se të merrte këto lajme të humbjeve nga fronti i luftës.