Oborri kryesisht katror (60-90 m2) shërbente si pus drite dhe ajrimi për banesën. Caqet e tija i shënjonte stilobati, kolonambajtësi, mbi të cilin vijonin 12-16 kolona, gjithnjë të stilit jonik, 3-3.5 m të larta së bashku me arkitraun Oborrit i vinte përqark nga të katër anët portiku 2.50-3.50 m i gjerë, me çatitë e pjerrura drejt oborrit për shkarkimin e ujërave të shiut (çompluviuni). Këto ujëra zakonisht filtronin në cisternën në skajin e tij, ndërsa teprica përcillej me kanal jashtë banesës. Nga këto cisterna, ajo e banesës 1 në Bylis ka një formë të veçantë, atë të shishes, thellësi 4 m dhe kapacitet për 10.000 litra ujë, të mjaftueshëm për konsumin mbi dymujor të familjes.
Portiku 2.75- 3 m i gjerë, i shtruar me dhe të ngjeshur a tulla, shërbente si korridor për ndërlidhjen dhe organizimin e mjediseve të banesës. Portiku mbulohej me çati një ujëse me tjegulla, struktura e drunjtë e së cilës nga para mbështetej në arkitraun e kolonadës së oborrit, ndërsa nga pas inkastrohej në murin e banesës. Si i tillë ai luante edhe rolin e një brise-soieil, thyerësi të rrezeve të diellit, duke lejuar që mjediseve të kalonin rrezet e hershme të diellit të mëngjesit dhe rrezet e vona të diellit të pasdites dhe duke pritur me pullaz rrezet përvëluese të diellit në zenit. Mesditave të dimrit, rrezet e diellit të ulët arrinin të kapnin një pjesë të hapësirës pas kolonave të peristilit, duke krijuar rezervuarë nxehtësie. Si i tillë, në ditët e mira dhe mbrëmjet e ngrohta, ai shërbente edhe për qëndrimin e familjes.
Nga jashtë në portik kalohej nëpërmjet korridorit të hyrjes, gjerësia prej rreth 3 m e të cilit lejonte edhe kalimin e karrove. Ndryshe nga banesat me peristil të vendeve të tjera, ku korridori përkon me mesin e oborrit, në banesat e mësipërme hyrja përkonte me një krah të portikut, çka lejonte që karrot të arrinin bllokun e shërbimit, duke shmangur kthesat e forta që do sillte korridori simetrik.
Në një rast të vetëm (Foinike), kalimi në korridor paraprihet nga shkallë rreth 2 m të larta. Bazamentet e kolonave të drunjta mbi bllokun e miqve në Antigonea, tregojnë se mbi njërin krah të portikut, mbi mjediset e miqve dhe sallën e ngrënies, ndodhej një kat i dytë. Në të kundërt krahu përballë zhvillohej si galeri, pa mjedise pas vetes. Kjo strukturë planimetrike sillte një zhvillim të diferencuar vëllimor, dykatësh në njërin krah dhe njëkatësh në krahun e Erë, çka tregon se kolonada e oborrit ka qenë njëkatëshe.
Androni, “salloni ku shtrohen gostitë e darkave”, sipas Vitruvit “ndodhet në krahun e hyrjes”. Kjo, shpjegon ai, “meqë zakoni grek e ndalon që në gosti të marrin pjesë gratë e shtëpisë. Në këtë pjesë që quhet domus andronitides (shtëpia e burrave), burrat mund të qëndrojnë të patrazuar nga prania e grave... Balli i këtij salloni ka anash dy ante (cungje muralë)... Në të djathtë dhe të majtë të andronit ka apartamente me dhoma fjetjeje (hospitalid)... në mënyrë që të ftuarit të mos dalin në peristil por të qëndrojnë në apartamentet e pritjes së miqve... Në andron vendosen katër shtretër triklinë (pricliniis stratii)” (Vitruv 6. 7. 3, 4), në të cilët qëndronin gjysmë të shtrirë pjesëtarët e gostive”. Nisur nga karakteristikat e mësipërme, salla e gostive haset në tërë shembujt e njohur nga Iliria, veçanërisht Antigonea.
Përmasat e kësaj salle në Apolloni, Antigone, Bylis dhe Foinike (25-35 m2) i tejkalojnë sugjerimet e Vitruvit për 4 kline (kanape) dhe lejojnë vendosjen e 7 kanapeve për 7 të ftuar, numër ky i barabartë me pjesëmarrësit në Symposiumin, Gostinë e Platonit. Kjo tregon për bankete me një numër të madh të ftuarish, përkatësisht për një prosperitet të shtresës së pasur, aspak inferiore ndaj pasunarëve të botës helene.
Sugjerimi i Vitruvit për trajtimin me ante të ballit të sallonit, dëshmohet qartë në Apolloni dhe Antigonea. Në Antigonea balli vijon me kolona dorike, ndërsa në Apolloni antet kurorëzohen nga një tip mjaft i rrallë kapiteli, ku, si në mozaikun e Bukuroshes së Durrësit, nga lulet shpërthen papritmas një vajzë.
Në mozaikun e fundit, i cili i përket një banese të shek. IV p.e.s., në ndjekje të motiveve të vazove apule, bisqet, gonxhet dhe lulet spërdridhen me elegancë përreth kreut të një gruaje të re. Efekti plastik i çuditshëm i portretit, animi i lehtë dhe i hijshëm i kokës, buzët paksa të hapura dhe vështrimi ëndërrimtar, i japin figurës një shprehje qetësie dhe ëmbëlsie duke e renditur atë ndër mozaikët më shprehës dhe më të hershëm të antikitetit.