Grekët janë fitimtarë. Më në fund, pas aq e aq vitesh rrethimi dhe betejash përpara mureve të Trojës, qyteti ra. Grekët nuk u kënaqën që e mposhtën, që e morën; ata e plaçkitën, e dogjën, në sajë të një dredhie - kalit të famshëm prej druri, të cilin trojanët e futën në qytetin e tyre, duke pandehur se bëhej fjalë për një blatim të përshpirtshëm për perënditë. Një pararojë mundi të dalë nga ijet e kalit, hapi dyert e qytetit, për të bërë të mundur që, ushtria greke të përhapej nëpër qytet e të masakronte gjithçka aty ku kalonte. Burrat u vranë, gratë e femijët u kthyen në skllevër, mbetën vetëm rrënoja. Grekët pandehin se më në fund çështja u zgjidh, por pikërisht atëherë zbulohet ana tjetër. e kësaj aventure të madhe luftarake. Në një mënyrë a në një tjetër, do të duhet që grekët t’ i paguajnë krimet, teprimet, hubris-in, për të cilin janë bërë fajtorë pikërisht gjatë fitores së tyre. Qysh në fillim, një mosmarrëveshje ia beh midis Agamemnonit dhe Menelaut. Ky i fundit dëshiron të niset menjëherë, të kthehet pas sa më shpejt. Përkundrazi, Agamemnoni dëshiron të qëndrojë aty ku është, për t’i bërë fli Athinasë që, duke mbrojtur kauzën e tyre te perënditë, vendosi për fitoren. Odiseu, me të dymbëdhjetë anijet që ka sjellë, pa pritur më gjatë, vendos të niset për udhë në drejtim të Itakës. Bashkë me Menelaun, ai hipën në të njëjtën anije ku udhëton edhe plaku Nestor. Por, në ishullin Tenedos, Odiseu grindet me Menelaun dhe kthehet përsëri në Trojë, për t’u bashkuar me Agamemnonin. Pra, ata do të nisen së bashku me karvan anijesh, me shpresë që të mbërrijnë njëkohësisht në Greqinë kontinentale. Perënditë vendosin ndryshe. Shpërthejnë erërat, rrebeshet, stuhia. Flota shkatërrohet. Shumica e anijeve mbytet, duke marrë me vete në fund të detit ekuipazhet e detarëve dhe të luftëtarëve. Të rrallë janë ata grekë që kanë fatin të kthehen në shtëpi. Dhe disa nga ata që deti i kurseu, do ta gjejnë vdekjen te pragu i shtëpisë. Kështu dhe Agamemnoni. Sapo vë këmbën në truallin e atdheut, bie në kurthin që i ngrenë e shoqja, Klitemnestra, dhe Egisti, dashnori i kësaj bashkëshorteje të pabesë. Agamemnoni, pa pikë dyshimi, vjen si cjapi te kasapi, plotësisht i kënaqur që u kthye sërish në vathën e dashur. Ai do të goditet pa mëshirë e do të theret nga të dy bashkëfajtorët.
Midis anijeve të Agamemnonit, që përbëjnë shumicën e flotës, dhe atyre të Odiseut, stuhia do të shkaktojë hallakatjen. Kështu Odiseu do të gjendet i izoluar në det me flotiljen e vet. Ai u bën ballë të njëjtave vështirësi, pëson po ato shtrëngata si dhe shokët e tij në fatkeqësi. Më në fund, kur zbarkon në Traki te Qikonët, pritja është armiqësore. Odiseu pushton qytetin e tyre, Ismarin. Ai sillet me të mundurit, ashtu siç bënin shumë heronj grekë. Vret shumicën e banorëve të këtij qyteti, por ia fal jetën njërit: priftit të Apollonit, me emrin Maron. Në shenjë mirënjohjeje, Maroni i dhuron shumë shakuj me një verë që nuk është pije e zakonshme, por një lloj nektari hyjnor. Odiseu urdhëron që t’i çojnë shakujt si rezervë në anijet e tij. Grekët, shumë të kënaqur, ngrenë gjatë natës fushimin e tyre përgjatë bregut, në pritje për t’u nisur ndaj të gdhirë. Mirëpo, Qikonët e fshatrave, të vënë në dijeni për mbërritjen e armiqve, i sulmojnë në mëngjes dhe vrasin një numër të madh prej tyre. Ata që shpëtuan, hipin nxitimthi nëpër anije dhe çanë sa më shpejt që qe e mundur nëpër det.