Skampini

Skampini gjendet në një nyje strategjike, në pikën ku para se Via Egnatia të penetrojë nga ultësira bregdetare në luginën e Shkumbinit, me të vinë e lidhen gonxhe një sërë rrugësh të tjera. Falë kësaj pozite, Skampini u shndërrua nga një lokalitet (vicus), në një qendër ushtarako-qytetare ku u stacionua legjioni i vetëm i Epirit të ri, Legio Pseudocomitatensis Scampensis. Pas braktisjes së përkohshme në shek. 5, kastroja rindërtohet nga fundi këtij shekulli. Vulat e repertorit paleokristian në tullat e rifortifikimit: kryqe, zogj, delfinë, etj. tregojnë se rindërtimi u krye nën përkujdesjen e peshkopit të qytetit.

Legjioni strehohej në Kastron me përmasa 308 x 348 m të rrethuar prej muresh të fuqishëm 1.3 km të gjatë, 3 m të gjerë, dhe 12 m të lartë. Muret qarkoheshin prej një hendeku 3 të thellë të mbushur me ujë dhe përforcoheshin prej 26 kullash trekatëshe, në formë U-je në meset dhe freskoreje në anët. Shkallët për në shtegun e kalimit, nuk kalonin brenda kullave, por jashtë tyre, mbi harqe të lartë.

Në Kastron e orientuar sipas pikave kardinale të horizontit, të fusnin katër hyrje, nga një në secilin mes të brinjëve. Ndërmjet hyrjeve lindore dhe perëndimore të mbrojtura me dy kulla dhe të pajisura me oborr të fortifikuar kalonte dekumana traseja e së cilës përputhej me rrugën Egnatia. Kardoja, rruga veri-jugë, kalonte përmes kullave kuadratike të hyrjeve veriore dhe jugore . Në këtë mënyrë syprina e kastros ndahej në katër çereke, kuartall-e, ku gjendeshin kazermat, banjat, tempujt dhe ndërtesat e tjera të legjionit. Në të kundërt nekropoli gjendej jashtë kastros, në të dy anët e rrugës Egnatia.