Evropa hordhive gete
i është dhënë si plaçkë dhe lojë deri tek kufijtë
e Dalmatisë plot pyje: e gjithë toka, që ndërmjet ujërave të lëvizshëm të Pontit dhe dallgëve të Adriatikut shtrihet
e shkretë ka mbetur, pa bagëti dhe e pabanuar nga asnjë kolon
po ashtu sikurse Libia, që e zhuritur vazhdimisht
nga dielli, të kultivohet nga dora e njeriut s'mundet.
Toka thesale digjet; hesht, meqenëse u braktis nga çobanët,
Pelioni; zjarri, tokat e bukës në Emathi shkretoi;
krahina e Panonisë, fortesat në gjendje të vajtueshme të Thrakisë
dhe fushat e myzëve nuk shkaktojnë më lot tek asnjeri.
Sulmet për çdo vit përsëriten, kurse fushat shkretimit
i qenë nënshtruar, dhe ndjenjën e fatkeqësisë ngjaijet e zakonshme e mbytën.
Eh! sa gjëra të mëdha për një kohë të shkurtër zhduken.
Shteti, me aq shumë pak i ndërtuar
dhe i ruajtur, me përpjekjet e mijëra prijësve i krijuar,
të cilin dora romake për aq shumë vjet e pat mbrojtur
brenda një kohe të shkurtër, nga një tradhëtar dhe i paditur u shkatërrua...