Kjo xhami ka qenë ndërtuar me porosi të sulltan Bajazitit të dytë, në vitin 1494-1495 (900 H) siç mësojmë nga mbishkrimi i vonë i saj. Xhamia u dogj gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe ne njohim prej saj vetëm minaren dhe pamjen e përgjithshme të ndërtesës së vonë.
Xhamia ka qenë e tipit me sallë të mbuluar me çati druri dhe paraprihej nga një portik i hapur. Minarja ndodhej, si zakonisht, në anën perëndimore dhe përbëhej nga bazamenti prizmatik me bazë katrore, nga trupi tetëfaqësh dhe nga pjesa e sipërme me dy kazanë. Trupi i minares ishte i ndërtuar me gurë pak të punuar, plloçakë e të lidhur me llaç gëlqereje në fuga të holla, dhe i suvatuar. Në trupin e minares ishin dhe një sërë të çarash për ndriçim. Trupi përfundonte me një kornizë të lehtë mbi të, prej nga fillonte kazani i poshtëm. Zgjerimi i tij për në ballkonin bëhej nëpërmjet kalimesh të rregullta të lakuara. Mbi të është një pjesë e trupit të minares, pak më i ngushtë se i poshtmi, që përfundon me një kornizë të hollë. Dhe kazani i sipërm gjithashtu është me kalime të lakuara, por të dhëmbëzuara. Mbi të është pjesa e fundit të minares.
Minarja, me dy kazanë e xhamisë mbret të Përmetit, është shembull unik për vendin tonë. Me përmasat dhe përpjesëtimet e saj të rënda, ajo flet qartë për një ndërtim të hershëm, një imitim i shembujve të huaj të hershëm. Lidhur me xhaminë e Sulltan Bajazitit, djegur gjatë Luftës së Dytë Botërore, në muzeun e qytetit kemi një pllakë me mbishkrim për rindërtimin e saj në kohën e sundimit të Sulltan Abdyl Hamitit, 1774-1789, nga Jahja Silhardari, në vitin 1786-87 (1201H).