Xhamia e vjetër, rreth të cilës u formua bërthama e qytetit të Tiranës, ishte ndërtuar në vitin 1614, nga themeluesi i qytetit, SulejmanPashë Bargjini. Ajo u dogj gjatë Luftës së Dytë Botërore, dhe për këtë e njohim nga dokumentacioni fotografik i kohës, piktura e gravura të kohës, si dhe nga ndonjë skicë planimetrike e përafërt.
Xhamia e vjetër përbëhej nga salla e lutjeve, portiku dhe minarja. Salla e lutjeve ishte në plan drejtkëndore, dhe mbulohej me çati druri e tavan dërrasash. Në sallë hyhej nga një portë e vetme në anën veriore, përballë së cilës ishte mihrabi, me prerje gjysmërrethi dhe mbuluar me stalaktite në pjesën e sipërme si dhe mimberi mbi struktura të druri. Salla ndriçohej nga dritare të shumta. Ato ishin deri në dy rreshta në anën jugore, në të dy anët e mihrabit, kurse nga tri në dy rreshta, në murin lindor dhe nga dy në dy rreshta në murin perëndimor, në pjesën që lë bosh minarja. Edhe në murin verior, anash portës për në sallë kishte dy dirtare dhe tri të tjera në katin e dytë të portikut, që ishte në rolin e mafilit. Dritaret e poshtme ishin drejtkëndore, ndërsa të sipërmet, mbuluar me hark të mprehtë. Brendësia ishte e gjitha e pikturuar dhe, siç pamë, ndriçohej bollshëm nga numri i madh i dritareve. Brendësia bëhej dhe më interesante nga zbukurimi me piktura i mureve, tavani i pikturuar, dhe nga dritaret me xhama të ngjyrosur edhe me skelete allçie.
Një element përbërës me rëndësi ishte dhe portiku. Ai ishte dykatësh, i rrethuar nga një sistem arkadash të mbyllura me xhama, por që dikur ishin krejt të hapura në katin e poshtëm dhe me kangjella në të sipërmin.
Portiku kishte tre arkada në pjesën perëndimore, gjashtë në atë veriore dhe shtatë nga lindja. Në pjesën jugore, një mur i mbyllur e lidhe me sallën e lutjeve. Harqet ishin gjysmërrethi dhe mbështeteshin mbi kapitele të stlizuar dhe shtylla guri. Pejsa e sipërme e sallës së lutjeve,ashtu edhe arkada e poshtem, ishin të zbukuruara me piktura me motive bimore e pamje qytetesh.
Minarja e xhamisë së vjetër, për të cilën thuahej se ishte ndërtuar nga Ahmet Pasha, i biri i Sulejman Pashës, përbëhej nga bazamenti tetëfaqësh, trupi prej 16 kanelyrash dhe kazani, i nxjerrë konsol me katër rreshta gurësh të gdhendur në formë trekëndëshi. Minarja ishte përcaktuese për ndërtesën. Duke gjykuar për format dhe elementët e veçantë mendojmë se arkitektura e xhamisë së Sulejman Pashës në mjaftë aspekte kishte lidhje të shumta me arkitekturën popullore.
Në anën jugore të xhamisë ishte tyrbja ku ishte varrosur sulejman Pasha. Ishte një ndërtesë e ulët me vëllim paralelopipedik mbuluar me çati druri dhe e zbukuruar në anën e jashtme me piktura si dhe vetë xhamia.
Deri në vitet 30 të shekullit të kaluar, në veri të Pazarit të Vjetër ndodhej xhamia e Karapicëve, një xhami e hijshme e mbuluar me çati druri rrethohej me hajat mbi shtylla guri dhe kapitele të zbukuruar me motive bimore. me vlerë të veçantë ishte pikturimi i jashtëm i ndërtesës me motive bimore, dritaret shumëngjyrëshe, e mbi të gjitha arkada e hapur e hajatit që re rrethonte nga të dy anët sallën e lutjeve. Arkada kishte 5 harqe nën lindore, 5 në anën veriore dhe 2 në anën perëndimore. Porta e hyrjes për në hajat është në anën veriore dhe me mur në pjesën e sipërme. Shihet qartë ngjajshmëria me xhaminë e Ethem Beut që na shtynë të mendojmë se xhamija e Karapicëve është ndërtuar pak kohë pas saj.
Ndodhet në pjesën më të ulët të qytetit të dikurshëm mesjetar të Drishtit, i cili, pasi u pushtua nga Turqit në shtator 1479 u tkurr në një qendër fshatare që nuk u mëkëmb më.
Xhamia është një ndërtesë e thjeshtë, e tipit të mbuluar me çati druri, në plan drejtkëndëshe, me përmasa të sallës, 11,46 x 6,74m. Në xhami hyhet vetëm nëpër një portë, në anën veriore, mbuluar me arkitra druri e shpatullat ndërtuar me paturë gurësh të skuadruar. Anash portës janë dy çifte dritaresh mbuluar me arkitra druri në dukje dhe shpatullat ndërtuar me gurë të skuadruar. Mbi portë është një dritare e vogël rrethore.
Në brendësi xhamia ka pasur një mafil, nga ku kalohej në minare nga një portë e ulët dhe e ngushtë, sot e murosur, nga që minarja mungon dhe prej saj ruhet vetëm bazamen ti në pjesën e poshtme. Në murin jugor është mihrabi i mbuluar me stalaktite në pjesën e sipërme, me dy dritare anash, me arkitra druri e shpatullat me gurë të skuadruar. Salla e lutjeve gjithashtu ndriçohet edhe nga dy dritare në murin lindor dhe tri të tjera në atë perëndimor, dy pak mbi dysheme dhe e treta nën strehë.
Muret e xhamisë janë ndërtuar me gurë të papunuar, vendosur në rreshta me tendencë horizontale, por jo të vazhdueshëm. Gurët janë të madhësive të ndryshme, lidhur me llaç gëlqereje ngjyrë të hapur e rërë të imët. Ndërmjet gurëve, vende-vende, janë vendosur dhe gurë të vegjël. Muret përfundojnë me një kornizë të thjeshtë rrasash guri që nuk ruhet kudo.