Gjirokastra ishte qyteti më i rëndësishëm i Shqipërisë Jugore. Ajo u pushtua dhe u përfshi në perandorinë Osmane në vitin 1417, duke u bërë qendra e Sanxhakut Arvanid në vitet e para të pushtimit, deri sa në vitin 1431 këtë vend e zuri Vlora. Në atë vit, sipas regjistrimit të Sanxhakut, Gjirokastra kishte 121 familje, 15 beqarë dhe 27 të ve, të gjithë të krishterë (rreth 700 frymë). Deri në vitin 1520 kjo shifër u rrit 143 familje. Sipas regjistrimit të vitit 1583 qyteti arrin në rreth 2500 frymë (65 myslimanë të rritur, 232 familje e 66 beqarë të krishterë). Të dhëna me vlerë jep Çelebiu për rritjen e qytetit. Kur ai e vizitoi, në vitin 1670-1, kishte 2000 shtëpi në tetë lagje si dhe shtatë xhami e shtatë mesxhide. Qyteti vazhdon rritjen duke pasur rreth 8000 banorë në fillim të shekullit të XX-të.
Xhamia Teqesë është një faltore me interes në qytetin muze.
Ajo ngrihet mbi terren të pjerrët i cili ka kushtëzuar ndërtimin vëllimor dhe arkitekturën e ndërtesës . Xhamia përbëhet nga salla e lutjeve, portiku dhe minarja, që ruhet veçse në pjesët e poshtme. Portiku, që paraprin ndërtesën në anën veriore, është i hapur mbi arkada dhe çati druri. Në të hipet me një shkallë të thjeshtë dyrampëshe dhe me dy kolona që mbajnë strehën. Portiku ka dy pilastra të mëdha, në qoshet në formën e shkronjës ZZL", katër kolona në anën veriore dhe nga një në Lindje dhe Perëndim, duke qenë arkada veriore me pesë harqe dhe me nga dy ato anësoret. Harqet janë gjysmërrethi dhe kolonat mbështeten mbi një mur të vazhdueshëm parapet për portikun.
Në sallën e lutjeve, me përmasa të planit 9,20 x 9,15m, hyhet nga porta në murin verior që e lidh, me portikun. Salla mbulohet me kupolë sferike, mbi trompa në qoshe, harqet e të dlave vijojnë nëpër faqet anësore. Salla ndriçohet nga dritare, që janë dy në faqen veriore, si zakonisht anash portës për në sallë, katër në dy radhë në faqen lindore dhe vetëm dy në faqen perëndimore, ku terreni është më i lartë. Nuk ka dritare vetëm në anën jugore ku ndodhet mihrabi. Dritaret e sipërme janë mbuluar me hark gjysmërrethi, ndërsa të poshtmet janë drejtkëndore me arkitra guri.
Në anën e jashtme xhamia karakterizohet nga vëllimi kubik i sallës së lutjeve që përfundon me komizë horizontale prej gurësh të hollë. Pak më në brendësi kemi tamburin tetëfaqësh, i cili përfundon me komizë të dyfishtë, prej gurësh të hollë të vendosur në fonnë dhëmbësharre. Karakteristike për këtë xhami janë harqet shkarkuese mbi çatitë e pjesëve këndore që mbështesin tamburin. Ato janë ndërtuar me hark gurësh, të vendosur sipas rrezeve dhe në pjesën në dukje kanë komizë të rregullt. Pjesa e poshtme e minares është prizmatike, ndërsa pjesa kalimtare është trungpiramide.
Xhamia, siç tregon mbishkrimi ndërtimor, ishte ngritur në vitin 1732-1733 (1145 H) nga Ahmet Çelebiu108, i biri i Mehmed Çelebiut. Ky mbishkrim ishte në një kamare mbi portën e xhamisë. Xhamia e sotme ka zënë vendin e një xhamie më të vjetër të cilën e përmend Çelebiu.