Kjo xhami në gjendje rrënoje, që njihet si xhamia e Sulltan Mehmetit të II-të, në gjendje rrënoje, është realizuar duke kthyer në xhami katedralen e Shën Stefanit. Në këndin juglindor, ndërmjet mureve lindore të naosit e narteksit dhe atij jugor të absidës, është ndërtuar minarja. Vendi i saj, jashtë perimetrave të mureve, ka kushtëzuar një zgjidhje të rrallë; hyrjen nga jashtë nëpër një portë të ndërtuar në anën jugore. Minarja ruhet sot pjesërisht dhe forma e saj e plotë, fillestare, nuk përcaktohet dot. Ajo përbëhet nga bazamenti katror, një pjesë kalimtare mbi të dhe trupi tetëfaqësh. Bazamenti është i ndërtuar me gurë të skuadruar të lidhur me llaç gëlqereje në fuga të holla, teknikë në përdorim gjatë shekujve të fundit të mesjetës së mesme. Me këtë teknikë është ndërtuar dhe pjesa kalimtare, ndërsa trupi i minares; me breza tullash dhe gurësh që këmbehen. Çdo brez ka tre rreshta me tulla, ndërsa brezat me gurë kanë tre-katër rreshta.
Porta për në shkallët e minares është e ndërtuar me gurë të gdhendur dhe mbulohet me arkitra të rrafshët e një hark shkarkues mbi të. Shkallët helikoidale janë të gjera dhe të ndërtuara me gurë e tulla.
Me shndërrimin e kishës në xhami, në brendësi të ambientit të altarit ndërtohet nikja e mihrabit, me tulla të lidhura me llaç gëlqereje, me prerje gjysmërrethi dhe e orientuar nga juglindja. Kjo strukturë ngrihet mbi një bazament drejtkëndor.
Siç kemi treguar më lart, shndërrimi i kishës në xhami duhet të ketë ndodhur menjëherë me pushtimin e Shkodrës nga turqit, në vitin 1479.