Në fshatin Prezë në veri-perëndim të Tiranës ndodhet kështjella e ndërtuar në periudhën turko-osme. Fshati me 76 familje përmendet së pari në regjistrin e vitit 1431-2 si pronë e peshkopit me mjfatë gjasë të Durrësit. Më vonë në vitin 1583, fshati kishte 59 familje myslimane dhe 30 të krishtera.
Gjatë riparimeve të kështjellës në vitet 1528-1547 një banesë garnizoniz të atjeshëm u kthye në faltore e cila ruhet dhe sot edhe pse me ndyshime të shumta të herëpashershme. Siç vëren Kiel një shembull, si ai në Kalanë e Elbasanit, të xhamisë mbi portën e hyrjes për në kështjellë. Për datimin e saj Kiel niset nga e dhëna që gjendet në një urdhër të Sulltanit, të vitit 1547 (953H), për emërtimin e imamit dhe hatibit “në xhaminë e ndërtuuar në kështjellën e Prezës”, si dhe për pajisjet që duhet të siguroheshin për të.
Xhamia është një ndërtesë e thjeshtë mbuluar më çati druri, që ruan gjurmë të tre rindërtimeve. Ajo është drejtkëndëshe në plan me përmasa 19.0 x 7.0m, me muret në lartësi 4 m. Hyrja për në sallë është në ana perëndimore, ndërsa në anën juglindore minarja me bazë katrore. Dritare të shumta janë vendosur në mënyrë të çrregullt, rezultat dhe i rindërtimeve të saj. Në brendësi të sallës pas veshjes nga suvatimet duken qartë tre rindërtime që kanë konsistuar në zmadhimin e sallës në drejtim të veriut. Në murin lindor janë dhe edhe dy mihrabët që janë murosur gjatë këtyre veprimeve. Mihrabi më i vjetër është pjesërisht nën dyshemenë e sotme, ndërsa dy të tjerët i takojnë kësaj dyshemeje. Pranë mihrabit të dytë u gjet një pllakë më mbishkrim që mbanë datën 1772 (1186H), që duhet të jetë data e këtij rindërtimi.
Xhamia e Prezës është shembulli i një faltoreje i një qendre të banuar modeste, e ndërtuar e rindërtuar me nxitim me synimin e vetëm plotësimin e funksionit të kultit. Ajo nuk ka qenë faltorja e vetme islame në këtë fshat. Një xhami tjetër ka qenë deri vonë jashtë kështjellës, në qendër të fshatit, faltore me minare, katrore në plan dhe me një mihrab të bukur në murin lindor. Duket se për këtë xhami flet mbishkrimi i vitit 1684-5 (1096 H) që jep dhe V.Buharaja, nëse nuk i takon ndonjë xhamie tjetër.