Fundi i detit Adriatik përbëhet nga disa shkallare të njëpasnjëshme. Në pjesën veriore, një shkallë e parë, në det të hapur përballë lymërishteve të sjella nga delta e lumit Po, lejon zbritjen në thellësira që shkojnë nga 10 deri në 200 metra. Deri tek njëfarë vije që fillon nga mali Gargano në Pulje e zgjatet deri në Dubrovnik, përveçse me ndonjë pëijashtim të rrallë, fundi nuk i kapërcen 200 metra thellësi: në tërë pellgun mesdhetar, rrallëherë qëllon që pllaja kontinentale të jetë aq e shtrirë. Tërë ajo gjerësi e pllajës kontinentale si dhe pruijet e mëdha me ujë të ëmbël, kryesisht falë sjelljes së madhe të lumit Po në këtë det gati të mbyllur, mjaftojnë për ta shpjeguar atë bollëk relativtë jetës detare e, për pasojë, edhe ato burime të peshkimit në det e nëpër laguna. Për më tepër, këto ujëra kanë një njelmësi më të paktë sesa mesatarja e ujrave mesdhetare. Pasuria relative të këtij deti, përsa i përket peshkimit, shpjegohet me shtriijen e pllajës kontinentale si edhe me prurjet e mëdha të lumenjve.
Në juglindje të vijës Gargano-Dubrovnik, fundi zhytet vrazhdë drejt thellësirash mbi 1000 metra, në një hendek të kufizuar nga përthyerje nëndetare marramendëse, si nga ana italiane ashtu edhe nga ajo shqiptare, hendek që pasohet përtej kanalit të Otrantos nga thellësira të cilat radhiten ndër më të theksuarat e pellgut mesdhetar.