Shkrimtari grek, Ariani, nga shek. II i e.re. duke përshkruar luftën e mbretit maqedon, Aleksandrit të Madh, kundër ilirëve, rrëfen se mbrojtësit e qytetit Pelion (në Shqipërinë e mesme) “i prenë si kurbanë tre djelmosha, tri vajza dhe tre desh të zi”. Kur i sulmuan maqedonët, ilirët u tërhoqën mbrenda mureve të qytetit “kështu që flijimet e tyre mbetën si plaçkë”. Nuk është ky i vetmi shënim që flet për flijim të njerëzve te ilirët. Disa shkrimtarë antik shkruajnë për gjakpriësinë e skordiskëve fisit kelt që u vendos në truallin ilir dhe aty u përzien me popullsinë e vjetër vendase ilire. “Nuk kishte asnjë lloj vrazhdësie me të cilën ata nuk shprehën urrejtjen e tyre kundër robërve: për hyjnitë flijonin gjakun njerëzor, pinin nga kafkat e njerëzve. ..”
Vrasja rituale e armiqve, bile edhe e pjesëtarëve të fiseve të tyre, ngrënia e mishit të tyre dhe pirja e gjakut të tyre, janë zakone shumë të përhapura te shumë popuj primitivë dhe janë të njohura edhe te disa popuj të tjerë të Ballkanit në kohën parahistorike. Nuk është ky kanibalizëm, veçanërisht ngrënia e zemrës, trurit dhe organeve të tjera vitale, nuk ka pasur lidhje me urinë por me besimin religjioz, magjik, sipas të cilit me këtë akt merren dhe trashëgohen fuqia, trimëria, mençuria dhe virtytet e tjera të të vrarit.
Nuk kemi dëshmi se zakoni i vdekjes rituale dhe i kanibalizmit ishte i përhapur edhe te fise të tjera ilire, mirëpo faktin të cilin e shënoi Nikolla nga Damasku se autariatët i vrisnin luftëtarët e vet të rraskapitur ose të plagosur për të mos u zënë robër,35 tregon se edhe pjesëtarët e këtij fisi besonin se në qoftë se armiku i vret pjesëtarët e fisit të tyre, po të hante mishin e tyre dhe të pinte gjakun e tyre, do t’i trashëgonte edhe virtytet e tyre dhe në këtë mënyrë do të bëhej edhe më i fuqishëm dhe më i rrezikshëm. Prandaj mund të supozojmë se vrasjet dhe kanibalizmi ritual ishin të njohura edhe për fiset e tjera, sidomos për ato nga brendësia.