Pranë fshatit Shirgj të rrethit të Shkodrës (buzë lumit të Bunës) është ndër monumentet më të rëndësishëm të Shqipërisë së Veriut. Rrënojat e saj, edhe pse në pjesën më të madhe janë të rrëmbyera nga Buna janë mjaft madhështore dhe flasin për vlerën e këtij monumenti. Shkalla e ruajtjes të rrënojave jep mundësi për njohjen e monumentit. Kisha është me planimetri trenefshe, me tre absida rrethore, nga të cilat e mesit është më e madhe. Nefet ndahen nga absida me nga tre pilastra drejtkëndore secila. Nefi qendror është më i lartë se anësorët, duke qenë nën të njëjtën çati me to dhe duke përfunduar kështu 451. Durrës, Bazilika, muri perëndimor. Dhërmi, kisha e Shën Stefanit, planimetria. me fronton të rregullt në anën perëndimore dhe lindore. Ndryshe nga ndërtimet e këtij tipi, kisha nuk mbulohet me qemer dhe kapriata, por me çati të thjeshtë, duke pasur harqe nga pilastrat në muret në arkadat dhe ndërmjet tyre. Porta perëndimore që ishte dhe kryesorja, sot e rindërtuar, ka dy pllaka me mbishkrime që i takojnë njëra ndërtimit, ndërsa e dyta një rindërtimi. Mbishkrimi i parë jep vitin e ndërtimit të kishës 1290. Mbishkrimi i dytë jep rindërtimin e vitit 1318.
E vështruar në aspektin tipologjik, kisha është ndërtuar sipas skemave karakteristike të arkitekturës së urdhrit të benediktinëve në Italinë e Jugut. Ajo i takon gotikut të zhvilluar, me mjaft element të arkitekturës romanike, që vërehet në harqet gjysmë rrethor, në mbulesën me çati dhe që gjen paralele në abacitë italiane të Fosanovës dhe Kasamarit, nga e cila frymëzohet dhe fasada perëndimore. Edhe pse të veçuara dhe të pakta, mbeturinat e kishës së Shirgjit flasin për një ndërtim që me arkitekturën e tij influencoi zona të tëra. Me linjat e saj të sakta, harqet e mprehta, teknikën e mureve shumëngjyrëshe, dekorin, kisha mbeti si model arkitektural për një kohë të gjatë.