Në vitin 972/1565, midis Devletit Osman dhe Austrisë u lidh një traktat 8-vjeçar paqeje, i cili përcaktonte mundësinë e rinovimit te tij në të ardhmen. Megjithatë, komandantët kufitarë te të dyja palëve nuk arrinin më të gjenin justifikime për grindjët dhe aktet ë tjera armiqësore. Sidoqoftë, në vitin 998/1590, traktati u rinovua për një periudhë tjetër 8-vjeçare, edhe pse Austria nuk pagoi tagrën e detyrueshme dhe nxiti vojvodat e Eflakut dhe Bogdanit të ngriheshin kundër kryezotëve të tyre osmanë. Ne shenjë hakmarrje, Telli Hasan Pasha, valiu i Bosnjës sulmoi Austrinë tre herë, por ai dhe shumë nga komandantët, dhe ushtarët e tij trima ranë martirë në vitin 1001/1593, gjatë njërit prej sulmeve (të akënxhinjve) ku u shemb një urë. Pas kësaj tragjedie, osmanët i shpallën luftë Austrisë dhe Sadrazami Sinan Pasha arriti disa fitore në këtë fushatë. Pasi kaloi dimrin në Beograd, ai u rinis për luftë një vit më vonë dhe Gazi Gëraji, Hani i Krimesë, erdhi së bashku me 40.000 kalorës në mbështetje të tij. Forcat muslimane aneksuan kështjellën Janëkkale (Raab), që ishte ndërtuar midis Budinit (Budapestit) dhe Vjenës duke përfituar edhe një sasi pajimesh si plaçkë lufte. Të përballur me kërcënimin serioz musliman, Perandori i Gjermanisë dhe Austrisë, Rudolfi II, Mbreti i Erdelit dhe vojvodët e Eflakut dhe Bogdanit lidhën një traktat kundër osmanëve në vitin 1003/1595. Duke qenë se të dy vojvodët ishin brenda territorit osman, aleanca e tyre me armikun e krishterë, ishte një goditje e rëndë ndaj autoritetit dhe prestigjit të tyre që duhej zgjidhur me ngut. Ndërkohë që, osmanët ishin angazhuar me nënshtrimin e kryengritjes, austriakët arritën një sërë fitoresh në disa zona të tjera të konfliktit. Vojvoda i Efiakut u mund dhe u detyrua të largohej drejt Erdelit. Në këtë mënyrë, ushtria osmane arriti të aneksonte Bukreshin (Bukureshtin) dhe Trgovishten. Gjatë rrugës së kthimit, Sinan Pasha iu imponoi ushtarakëve të kapur rob, pagesën e taksave që u mblodhën mbi një urë në lumin e Danubit. Vetëm ata që paguanin taksën u lejuan të kalonin lumin në anën jugore. Megjithatë, angazhimi i ushtrisë osmane në këtë fushatë, shkaktoi dobësimin e saj dhe i dha mundësinë Mihailit të sulmonte sërish në vitin 1595. Akënxhinjtë, që kishin mbetur në bregun e majtë të lumit, luftuan kundër tij me trimëri, por shumë prej tyre ranë martirë në fushën e betejës, ndërsa ushtria muslimane pësoi dëme të rënda. Kjo goditje e rëndë shkaktoi rënien përfundimtare të Akënxhinjve, ndërkohë që kështjella Estergon u mor nga austriakët.
Pak kohë para vdekjes së tij në vitin 1003/1595, Sulltan Muradi III organizoi një festë përrallore me rastin e ceremonisë së synetit të djalit të tij, Mehemmedit, që zgjati 40 ditë. Me iniciativën e tij, organizuesit e festës kërkuan që të shpërbleheshin duke u përfshirë në trupën e jeniçerëve, por Jeniçeri Agasë (Kryekomandanti Suprem i kësaj force), Ferhadi, nuk pranoi të plotësonte këtë kërkesë qesharake dhe dha dorëheqjen në shenjë proteste. Pasuesi i tij, Jusufi u përshtat me këtë kërkesë të paarsyeshme që do të ishte një hap domethënës drejt korruptimit të organizimit jeniçer. Deri në atë kohë, sulltanët osmanë kishin qenë shumë të kujdesshëm për ta mbajtur këtë forcë të paprekur. Për shembull, Sylejmani i Madhërishëm ishte zemëruar shumë, pasi kishte mësuar se një pjesëtar i kësaj force kishte riparuar një pjesë të frerit të tij prej argjendi, që ishte prishur gjatë xhihadit në Sigetvar, sepse ai nuk mund ta konceptonte faktin që një artizan apo një tregtar, të mund të përfshihej në forcën e tij muxhahide. Për këtë arsye, ai e shkarkoi menjëherë këtë të huaj nga forca e tij ushtarake dhe e nxori atë në pension.