Pas vdekjes së shehzades Xhem, osmanët kishin më tepër mundësi për të rifilluar veprimet e tyre në Evropë; të krishterët nuk kishin më një shehzade që mtmd të nxiste një luftë civile brenda territorit osman. Venedikasit, të cilët zotëronin pjesën perëndimore të Moresë, kërkuan krijimin e një aleance kryqtare kundër osmanëve. Për ta arritur këtë, ata kërkuan ndihmën e Perandorit të Gjermanisë, Papës dhe Mbretit të Anglisë, Fran-cës, Spanjës, Napolit, Polonisë dhe Hungarisë.
Papa u përpoq të nxiste një kryqëzatë të re kundër osma-nëve dhe midis Venedikut, Papës dhe Hungarisë u lidh një traktat, në pranverën e vitit 1500, që u bë publik vetëm një vit më pas, në vitin 1501, gjatë festimeve të një dite të shënuaf të krishterë. Ata planifikonin të sulmonin njëkohësisht nga toka dhe nga deti. Admirali venedikas, Pizaro, pushtoi ishullin osman, Egine. Flotat detare të Venedikut dhe Spanjës pushtuan ishullin Kefalonia dhe një flotë tjetër detare, që mbartte 15.000 luftëtarë francezë, ankoroi në ishullin Zanta. Flota e Mbretit të Aragonës dhe Sidlisë mbërriti në ishullin e Korfuzit. Por flota më e rëndësishme franceze, që ishte e përbërë nga 200 anije nën komandën e Admiralit Ravenshtajn (Ravensteyn), bllokoi ishullin Midil-li (Mitilene) që është shumë pranë bregut të Detit Egje, në pjesën e Anadollit. Nipi i Mbretit të Francës ishte së bashku me ta. Sanxhakbeu i Manisës, shehzade Korkuti, dërgoi ushtarë në ndihmë të gamizonit osman të ishullit dhe kur flota osmane mbërriti, flota franceze u tërhoq. Nipi i mbretit të Francës u vra dhe koka e tij u shfaq në publik. Nga ana tjetër, gazinjtë osmanë arritën ta hapnin përfundimisht Morenë ndaj Islamit, duke ua marrë atë venedikasve në vitin 907/1502. Më pas, Devleti Osman dhe Republika e Venedikut lidhën një trak-tat në Rexheb 908/dhjetor 1502, sipas të dlit Inebahtë (Lepanto), Motoni, Korona dhe kështjellat e tjera më të vogla, do të qëndronin nën simdimin e osmanëve. Ndërkohë që Kefalonia ishte nën zotërimin e Venedikut dhe ishulli Santamavra u rimor nga osmanët.