Vetë kufijtë politikë japin ndihmesë në thyeijen e dukshme të vazhdimësisë së peizazhit.
Shembull për këtë është kufiri greko-shqiptar. Kur konferenca e ambasadorëve e mbledhur në Firence më 1912 e caktoi kufirin në vijën e tij të tanishme, ajo e preu atë pingul me njësitë e gjeografisë fizike të vendosura paralelisht me bregdetin: rrudha të gjera në shkëmbinj gëlqerorë dhe lugina lyshtërore. Në të dyja anët, popullsitë janë po ato dhe vendbanimet janë ngritur me po ato godina të mbuluara me plloça. Sot, në anën shqiptare sheh male plotësisht të zhveshura. Pemëve anës rrugëve iu vu sëpata pas vitit 1991, për t’u përdorur si dru zjarri. Përkundrazi, me të kapërcyer pikën kufitare me Greqinë, rruga gjarpëron në një shkorret mesdhetar të dendur, disa metra të lartë. Peizazhi bimor shqiptar është fryt i një politike autarkike, ku druri i zjarrit është e vetmja lëndë djegëse, ndërsa peizazhi grek është fryt i një ripushtimi spontan nga bimësia natyrore i hapësirave të braktisura prej një sistemi agrar të karakterizuar nga emigrimi intensiv. Më pak se pesëdhjetë vjet kanë mjaftuar për të krijuar këtë kundërvënie befasuese peizazhesh, e cila, edhe pse ka të bëjë me bimësinë, është në të njëjtën masë rezultat i fateve politike të kundërta të të dy territoreve.