Ishte vjeshta e vitit 45, në të gjallë të dajës së tij të madh Jul Cezarit, i cili e kishtebërë bir në shpirt, kur Oktaviani i ri u dërgua në Apoloni për të bërë studime (Velei Paterkuli, II, 59, 4; Apiani, L. C., III, 9-10; Suetoni, Augusti, 8, 2, 1; Dion Kasi, XLV, 3, 1; Plutarku, Bruti, 22, 2), por disa autorë shtojnë se qëllimi ishte edhe që atij t’i jepej një edukim ushtarak, me synimin që t’i besohej detyra e ekspeditës kundër parthëve, madje edhe që të mbikqyrte përgatitjet e kësaj ekspedite të rëndësishme. Shokët e qëndrimit i kishte të mirë, si Agripën, dhëndërrin e tij të ardhshëm, të zotin për t’i mësuar rolin që i takonte si udhëheqës lufte; aty ai mësoi gjuhën greke, por ky qëndrim qe tepër i shkurtër për ta folur atë rrjedhshëm.
Kur morilajmin e vdekjes së Cezarit, Oktaviani, që ishte caktuar si trashëgimtari i tij, ngurroi lidhur me vendimin që duhej të merrte: të shkonte në Maqedoni të takohej me legjionet, të rrinte në Apoloni, apo të kthehej në Romë (Nikolla i Damaskut, në fragmentet 16-17 tek Jeta e Cezar Augustit, jep një rrëfim të gjallë të reagimeve të tij dhe të qëndrimit që mbajtën apoloniatët). Më së fundi, ai shkoi në bregun italian dhe mbërriti në Romë, por shpejt do të shfaqeshin tensionet me Mark Antonin. Ky i fundit kishte marrë provincën e Maqedonisë, të cilën donte t’ia linte të vëllait, Kajit që ishte pretor, për t’i zhvatur Galinë e këtej Alpeve Decimus Brutit, sepse ajo ishte më e begatë në ushtarë e në para, dhe pikërisht në Apoloni i mblodhi legjionet e tij Mark Antoni në nëntor të vitit 44. Ai ngadhënjeu mbi Decimus Brutin, por u ndesh me koalicionin e Oktavianit dhe të konsujve të vitit 43 në atë që u quajt “lufta e Modenës . D. Bruti u përpoq në vitin 43 të përshkonte Ilirikun nga Akuilea deri në Maqedoni, por dështoi përballë kundërshtimit të japodëve.