Dobësimi i shtetit të enkelejve qe shkaktuar edhe nga forcimi i një shteti tjetër ilir në afersi të tij — shtetit të taulantëve, i cili një kohë ekzistoi në të njëjtën kohë me shtetin e enkelejve. Fisi i taulantëve kishte qendrën e vet në shpinë të kolonisë greke, Epidamnosit, por pushteti i tyre në kohën e fuqisë më të madhe u shtri në një rajon shumë më të gjerë të Shqipërisë së mesme dhe të veriut. Taulantët në veprat e autorëve grekë përmenden shpeshherë në bazë të betejave të shumta që i zhvilluan kundër maqedonëve, epiriotëve dhe kolonive greke në brigjet ilire. Lajmi i parë për shtetin e tyre ka të bëjë me luftën që sundimtari i tyre Gaularos, zhvilloi në fund të shekullit VII para e.r. kundër mbretit maqedon Argeiosit. Në shekullin V para e.r. taulantët ishin përzier drejtpërdrejt në incidentin që shkaktoi luftën e përgjakshme të Peloponezit midis Athinës dhe Spartës. Në vitin 437 para e.r. oligarkia qytetare në Epidamnos, e cila mbante monopolin etregtisë me ilirët, u përzu nga qyteti dhe u strehua te taulantët duke kërkuar ndihmë prej tyre.Nga frika taulantëve Epidamnosi i drejtohet për ndihmë së pari Korkyrës dhe mbasi ajo refuzoi ndihmën e kërkuar, atëherë i drejtohet Korinthit. Korinthi dërgoi flotën e vet për t’i ndihmuar Epidamnosit, mirëpo flotën e Korinthit e mundën Korkyrasit të cilët patën marrë anën e kundërshtarëve të Epidamnosit, kështu që banorëve të tyre nuk iu mbet gjë tjetër veç të dorëzoheshin. Aleanca me Korkyrën forcoi pozitën e taulantëve, kështu që ata nisën të përzihen aktivisht në punët e kolonive greke dhe të fqinjve të tjerë, sidomos të maqedonëve.
Shteti i taulantëve arriti kulmin e fuqisë në shekullin IV para e.r., mirëpo qysh nga fundi i atij shekulli kjo fuqi nisi të bjerë shpejt. Forcimi i shtetit maqedon dhe depërtimi i keltëve në tokat ilire, ndryshoi raportin e forcave në Ballkanin perëndimor.