Duke u mbështetur te hungarezët, mbreti serb Gjorgje Brankoviç, sulmoi territoret osmane në vitin 858/1454. Fatihu marshoi drejt Serbisë dhe mori kështjellën e Ostrovicës, njërën nga dy kështjellat më të rëndësishme të Serbisë dhe u kthye në Edrene, duke lënë pas Mehemmed Beun, të birin e Firuz Beut, me 30.000 ushtarë të fuqishëm në mbrojtje të kësaj zone. Janosh Hunjadi, komandanti hungarez, e shfrytëzoi rastin e largimit të Fatihut dhe në krye të një ushtrie shumë të madhe, së bashku me Mbretin Brankoviç, sulmoi befasisht dhe kapi rob Mehemmed Beun në Krushevc. Me të marrë njoftimin e kësaj ngjarjeje, Fatih Mehemmedi, e drejtoi ushtrinë drejt Serbisë, por Janosh Huniadi u arratis drejt Hungarisë. Mbreti hungarez u nënshtrua dhe pranoi të paguante çdo vit një tagër prej 30.000 monedhash floriri.
Një vit më pas, Fatih Mehemmedi vazhdoi të hapte ndaj Islamit territore të reja në Serbi dhe dhe qytezën Novo-bërdo. Në këtë kohë, Janosh Hunjadi nxiste mbretin Brankoviç për ti bërë qëndresë suhnit osman. Por midis tyre ishin krijuar marrëdhënie të ftohta, për shkak të diferencave të tyre sektare. Nga ana tjetër, Fatihu ishte shumë tolerant ndaj besimeve të tjera dhe Brankoviçi e pyeti Janosh Hunjadin: "Cili, do të ishte qëndrimi yt ndaj Ortodoksisë serbe, nëse do t'i mundnim turqit?" Janoshi iu përgjigj: "Unë do të ndërtoj kisha katolike në të gjithë Serbinë." Ndërsa, kur Fatih Mehemmedit iu drejtua e njëjta pyetje, ai iu përgjigj: "Lejohet ndërtimi i një kishe ortodokse pranë çdo xhamie". Kjo tolerancë e osmanëve pati një ndikim të rëndësishëm për shtrirjen e tyre drejt Ballkanit.